De autobiografie van Hannah Redlich waarin zij schrijft over het opgroeien binnen een gezin waar alle aandacht en hulp naar haar broer met autisme ging. Doordat anderen mensen haar hoogbegaafdheid als iets gunstigs zagen, werd haar hulpvraag vaak niet begrepen of weggewuifd.
Hannah schrijft dagboekverhalen, dagelijkse gebeurtenissen en terugblikken vol met hersenspinsels waarin zij het heeft over vriendschap, integriteit, loyaliteit, onbegrip, (on)rechtvaardigheid, zelfheling, communicatie, omgang, doorzettingsvermogen en school. In haar hersenspinsels peinst ze over wat normaal inhoudt, schrijft ze een brief aan de leerplichtambtenaar, vraagt zich af waarom hoogbegaafdheid niet gezien wordt als beperking, en of ze nog wel lief als ze liever zonder haar broer is.
Hannahs boek kwam uit op 01-11 in het jaar 2022 en de 2e druk op 11-01-2023. Het boek telt 222 pagina's, 33 hoofdstukken en 52255 woorden :)
Huh? Een boek? Je bent nog zo jong!
Yup, dat ben ik zeker, maar dat houdt me zeker niet tegen! Ik vind dat er meer begrip en hulp moet komen voor mensen en kinderen die hoogbegaafd zijn, maar ook voor familieleden van mensen met een beperking. Deze twee groepen worden in onze samenleving vaak vergeten. "Die mensen kunnen prima voor zichzelf zorgen", maar dat betekent niet dat wij geen liefde, hulp, begrip en aandacht nodig hebben. Ik hoor vaak "Ja, maar je broer heeft het veel erger dan jij, want wat jij hebt is gunstig en hij kan niet voor zichzelf zorgen". Deze opmerking komt dan ook van de mensen die zelf geen idee hebben hoe je je voelt, hoe je leven eruit ziet en wat er allemaal in je leven en hoofd omgaat als dit de situatie is.
Als jonge mantelzorger van mijn broer heb ik vanaf jongs af aan aan moeten zien hoe hij alle hulp en aandacht kreeg waar ik ook zo naar verlangde. Mijn broer en ik schelen zes jaar en toch ben ik zijn mantelzorger, hoe moeilijk dat voor ons allebei ook is. Toen ik VWO-advies kreeg was de reactie van anderen "Ja, maar dat wisten we al", op het moment dat er in mijn directe omgeving een feestje werd georganiseerd voor iemand met autisme die naar een reguliere school ging. Dat was namelijk wel heel knap. Maar ik heb ook mijn best gedaan. Voornamelijk om mezelf al die jaren gemotiveerd te houden. Dat was een groot struikelblok.
Ik ben heel erg blij dat ik op zo'n jonge leeftijd al iets heb gevonden waar ik zelf heel erg blij van word en anderen mee kan helpen, inspireren en ontroeren: schrijven!