Koopman Kak

Het is allemaal veel te duur. Er moet bezuinigd worden, hoor je dan als oplossing. En JA, ook ik vind dat er bezuinigd moet worden op de zorg.

Maar NIET op personeel aan het bed, en zeker NIET op IC-bedden, maar WEL op hulpverleners die elkaar aan het werk houden, WEL op achterlijke formulieren die al tien keer ingevuld zijn maar bij iedere aanvraag opnieuw moeten en ZEKER ook op het hele systeem zelf.

Als we nou eens beginnen met het afschaffen van al die verschillende zorgverzekeraars. En weg met het feit dat zij bepalen welke medicijnen wij moeten gebruiken. Té vaak ben ik al gebeld door een apotheekmedewerker die zegt: ‘Het is alleen maar een andere leverancier hoor. Het medicijn is verder helemaal hetzelfde.’ Want dat is niet waar! Er zitten andere hulpstoffen in, die heel anders in je lichaam aan kunnen voelen, als je ze neemt.

Het gaat om heel iets anders.
En het zal je niks verbazen wat dat is, lieve lezer.
Het gaat, natuurlijk(!) om geld.
En niet om te bezuinigen… Maar om zoveel mogelijk winst te maken.

Een voorbeeld:

Mijn zoontje was acht jaar toen hij medicijnen kreeg tegen Adhd. Methylfenidaat. In het begin was het zoeken naar de juiste dosis. De dokter van GG-Net legde mij uit dat er twee soorten zijn. Eéntje met een kortdurende werking en eentje met een langdurende werking. En dat we, zoals ze dat bij alle patiënten doen, beginnen met de kortdurende werking.

Op dat moment heb ik alles ter kennisgeving aangenomen en me niet afgevraagd wáárom dat zo is.

Mijn zoontje moest twee pilletjes per dag innemen. Eentje om acht uur ’s morgens en eentje om twaalf uur ’s middags.
‘Het kan zijn dat hij wat last krijgt van een rebound,’ zei de dokter tussen neus en lippen door.
Ik knikte en wilde al weggaan. ‘Dokter, nog één vraagje… wat is een rebound?’
‘Na een aantal uren zul je merken dat de medicijnen uit beginnen te werken, en dan wordt het tijd voor de volgende pil.’
We hadden elkaar ondertussen een hand gegeven en waren naar de deur gelopen, toen ik op de valreep vroeg: ‘Maar wat gebeurt er dan? Met dat uitwerken?’
‘Dat is bij iedereen anders,’ antwoordde de dokter. ‘Dat zult u wel gaan ervaren.’

Yeah, right.

Mijn zoontje gooide zijn auto’s tegen de muur en huilde tranen met tuiten. Want hij wilde dat helemaal niet doen, ‘maar het gaat vanzelf, Mama,’ snikte hij.

Na een week waren we ten einde raad. Maar je mag niet zomaar stoppen met de medicijnen, volgens de bijsluiter. En de dokter had pas na twee weken een controle-afspraak ingepland.
Dus werd het een telefonisch overleg, de dag nadat ik aan de bel trok.

‘Het komt voor dat er veel last van de rebound wordt ervaren,’ zei de dokter. ‘In dat geval kunnen we de langwerkende variant proberen.’
‘De langwerkende variant?’
‘Ja, daar hoeft uw zoontje er maar één per dag van in te nemen. En dan heb je vaak minder last van het uitwerken van de pillen. Bovendien is de uitwerking nu nog maar één keer per dag, in plaats van twee keer.’
‘Oké, dat is goed. Laten we dat dan proberen,’ zei ik.
‘U bent wel op de hoogte van het prijsverschil?’
‘Hoe bedoelt u?’ vroeg ik bezorgd.
‘De kortwerkende variant heeft een eigen bijdrage van ongeveer 20 euro per maand en de langwerkende kost 43 euro per maand.’
‘Moeten we dat zelf betalen?’ vroeg ik ademloos.
‘Ja, dat is de eigen bijdrage. Met een maximum van 250 euro per jaar. Daarboven wordt het wel weer vergoed. Dus na ongeveer 6 of 7 maanden hoeft u dat niet meer te betalen.’
‘En dat is náást het eigen risico?’ vroeg ik timide.
‘Voor uw zoontje betaalt u geen eigen risico, mevrouw.’
‘Nee, dat klopt. Maar ik betaal dat wel voor mezelf. En mijn zoontje staat op mijn polis.’
‘Ja, als u het zo bekijkt, wel ja.’

Ja, zo bekijk ik dat. Het gaat om het bedrag wat we als gezin kwijt zijn, toch? En we liggen krom, dat kan ik je wel vertellen. My God. Dit zijn serieuze bedragen hoor.

Jaren later, ik denk bijna acht jaar later, lees ik per toeval een berichtje van een andere zorgmoeder. Zij had een langwerkende pil ontdekt tegen Adhd die in plaats van 40 milligram ‘maar’ 36 milligram bevatte, maar die een eigen bijdrage van 13 euro per maand kostte. Een voordeel van 30 euro! Per maand!

Dus ik bellen naar GG-Net. Bestaat deze pil echt? En kan mijn zoon die ook krijgen?
‘Nou, mevrouw,’ zegt de receptioniste, ‘er kan niet zomaar een ander aantal milligram ingenomen worden hoor!’
‘We praten over vier milligram, mevrouw. Ik vind dat zeker de moeite waard om te bekijken. Temeer omdat het 360 euro per jaar goedkoper is!’

Lang verhaal kort, lieve lezer. Die pil bestaat inderdaad en mijn zoon heeft hem gekregen. Oké, eerlijk is eerlijk. Hij heeft zich een weekje een ‘beetje raar’ gevoeld. En dat was dat.

Als mijn opa nog geleefd had zou hij, na het aanhoren van dit verhaal, ‘Koopman Kak’ gezegd hebben. Daarmee bedoelt hij, dat als een serieus bedrijf op zo’n manier zaken zou doen, dat niemand dat zou pikken. Dat dat stinkt en niet netjes is.

En waarom denk je dat niemand mij had gewezen op deze goedkopere variant?
Ik kan dat wel raden, hoor.
360 euro minder verdienen op één klant. Dat gaan ze natuurlijk nooit vrijwillig doen.

Dat snapt iedereen.