Aankomende zaterdag gaat onze zoon kennismaken met de begeleiding en bewoners van zijn nieuwe (t)huis. Twee weken geleden kreeg hij een brief dat de bouw van de zorginstelling officieel gestart is.
Hahaha. Wisten wij veel…
Wij gaan al bijna een half jaar, iedere maand een keertje kijken naar de plek waar hij volgend jaar zomer gaat wonen. Zodat hij kan wennen en alles nauwlettend in de gaten kan houden. Steeds opnieuw keken we naar een kale vlakte met hier en daar een berg zand of stenen. Het ging zooo langzaam. Er gebeurde eigenlijk niks. En nu begrijpen we waarom…
Zoonlief appt: ‘Mam! De bouw is gestart! Ik heb de brief! Het gaat nu echt beginnen en we zijn ook allemaal uitgenodigd om kennis te maken. Papa en jij mogen ook komen! We gaan ook lunchen.’
‘Wat ontzettend gaaf schat! Wanneer is dat?’
’Zaterdag 25 juni om half elf.’
Oeps, verschrikte emoji van mijn kant.
Dat is de ochtend na de première van mijn theatervoorstelling Zeikwijf in (Mantel)zorgland.
Het zal mij benieuwen hoe ik er dan aan toe ben… Het zal vast een kort nachtje worden als ik met zoveel adrenaline in mijn lijf thuiskom. Maar goed, alles voor je kind.
Ik vind het ontzettend leuk voor hem en ben zelf ook erg benieuwd naar wie er allemaal nog meer gaan wonen, naar de ouders en de begeleiders.
Een uurtje later komt er nóg een appje bij me binnen:
‘Hoi Pauline, heb je de zaterdag na je show…
(is dezelfde zaterdag 25 juni…)
…tijd om te lunchen? We vinden het leuk om je nog even te zien voordat we terug naar huis gaan vanuit het hotel.’
Oeps, weer een verschrikte emoji van mijn kant.
Dáár had ik nog niet bij stilgestaan. Maar er blijken meer vrienden en familieleden te zijn die mij graag willen zien om na te praten. Logisch. Ik wil dat zelf ook graag. En vrijdagavond na de show, dat durf ik niet aan. Heb geen idee hoe ik me dan voel en bovendien moet het hele decor nog worden opgeruimd en ingeladen… En ik ben nog niet beroemd, hahaha. Heb geen crew die dat voor mij doet.
Mantelzorgen is balanceren tussen overleven en verdrinken, zorgen en zeiken. Mijn brandende vraag is: Hoe houd je het intensieve zorgen voor je dierbare vol? Belangrijk onderdeel daarvan is om regelmatig je eigen verlangens liefdevol en zonder schuldgevoel op nummer één te durven zetten.
En dus, ga ik zaterdagochtend samen met man en zoonlief naar de kennismakingsochtend van zijn nieuwe (t)huis. Tot aan de lunch. Zij blijven samen lunchen met de nieuwe bewoners en ik ga lunchen met mijn vriendinnen.
Win-win-win.
Reactie plaatsen
Reacties