Mijn vaste contactpersoon van het Sociaal Team van de gemeente belt. Ze wil graag weten of het invullen van de aanvraag voor de Wet langdurige zorg (Wlz) gelukt is.
Ze heeft me ontzettend geholpen met het verzamelen van alle informatie, verslagen en documenten die daarvoor nodig zijn. In het begin was ik nogal overdonderd, door al haar hulp. En vond ik het alleen maar heel erg aardig. Totdat ik op een dag begreep waarom ze dat deed…
Het is eigenbelang van de gemeente.
Want, als de Wlz aanvraag wordt goedgekeurd, dan is de gemeente van mijn zoon en van mij af.
Zó logisch. Dat ik dat nou niet snapte…
Ergens doet me dat pijn. Maar ik besluit om me er niks van aan te trekken.
Ik zeg: ‘ik besluit’, omdat ik weiger een slachtoffer te zijn. Ik ga niet zitten wachten op wat een instantie of zorgverlener voor mij of over mijn kind besluit. Nee. Ik besluit het zelf.
Dat ik geholpen word, niet omdat ze mij zo aardig vinden, maar omdat het geld bespaart. Dat snap ik. En ik besluit om daar boven te staan, zodat het me niet raakt.
Mijn opa zei altijd: ‘Verspil geen energie aan iets wat je toch niet kunt veranderen.’ Dit is nou eenmaal hoe het werkt. Dan kan ik er maar beter gebruik van maken. Toch?!
En dat doe ik dan ook.
Ik vraag bijvoorbeeld: ‘Zou jij dat en dat voor mij kunnen navragen?’ of ‘Zou jij die en die voor mij willen bellen?’ En dat doet ze dan.
En ik? Ik geniet van het gevoel van ‘geholpen-worden-zonder-dat-je-iets-terug-hoeft-te-doen’. Want voor haar is het werk, waarvoor ze betaald wordt en waardoor ik niet bij haar in het krijt kom te staan. Dat is fijn. Ik ben er oprecht dankbaar voor.
Ik vertel haar dat ik ontdekt heb, dat de Wlz zeer waarschijnlijk wordt afgewezen. Dat komt omdat mijn zoon in de thuissituatie veel hulp nodig heeft, maar geen Speciaal Voortgezet Onderwijs volgt. Maar ‘gewoon’ Praktijkonderwijs. En dat dat niet in verhouding staat. Want hoezo heeft hij dan 24 uurs zorg in nabijheid nodig? Dat is niet ‘te bewijzen’.
‘Heeft de school al gereageerd?’ vraagt ze. ‘Ja’, zeg ik boos. ‘De ondersteuningscoördinator van leerjaar vijf belde. Nou die vrouw is gek! Die zegt dat ze het laatste jaar nog prima kunnen afmaken. Maar dat slaat helemaal nergens op want het gaat juist helemaal niet goed. En dat weet zij heel goed. Ik snap gewoon niet dat ze dat niet toe wil geven!’ De tranen springen in mijn ogen. Wat ben ik kwaad.
‘Bel zelf de leerplichtambtenaar en zeg dat je je zoon thuishoudt in het nieuwe schooljaar,’ spoort ze me aan. ‘Ik app je zo meteen het telefoonnummer van de leerplichtambtenaar en ik stuur hem zelf ook nog wel even een mailtje. Het is tenslotte mijn collega,’ zegt ze lachend.
Huh? Denk ik dan. Oh ja, ze werken natuurlijk allebei bij de gemeente…
‘Jeetje’, zeg ik tegen mijn man, als ik neerleg. ‘Dat is bijzonder. Een ambtenaar die mij aanspoort om me niet aan de regels te houden…’
Na twee keer tevergeefs bellen naar het doorkiesnummer van de leerplichtambtenaar, bel ik het algemene nummer van de gemeente. De leerplichtambtenaar is buiten de deur en verder is er niemand bereikbaar op zijn afdeling. Ik word teruggebeld…
Het is bij de gemeente al niet veel beter dan bij de school. Ik word gek van al dat wachten. Thuis loop ik rond als een kip zonder kop en er komt weinig tot niets uit mijn handen.
Lang verhaal kort, lieve mensen; Als je je in zorg- en indicatieland begeeft, moet je oeverloos geduld en stalen zenuwen hebben. En bestand zijn tegen allerhande kortzichtigheid, regeltjes en machteloosheid.
Twee dagen later ben ik nog steeds niet teruggebeld en bel ikzelf nog maar eens met de leerplichtambtenaar. Godzijdank krijg hem eindelijk te pakken.
Hij blijkt een kanjer. Luistert rustig, toont begrip, denkt met me mee en vertelt me over het Onderwijszorgloket, wat een onderdeel is van het samenwerkingsverband (SWV). En dat, is op haar beurt weer een overkoepelende organisatie van alle scholen in de regio.
Ik heb er nog nooit van gehoord, maar de leerplichtambtenaar spoort me aan om contact met ze op te nemen. ‘Normaal gesproken doet de school dat, als ze niet meer weten wat ze met een leerling aan moeten’, zegt hij. ‘Maar ik adviseer je om daar niet op te wachten en zelf bij ze aan de bel te trekken. In zo’n adviesgesprek wordt de best passende onderwijsplek voor een specifieke leerling besproken. En krijgt niet alleen de school, maar krijgen ook de ouders de kans om hun zegje te doen,’ legt hij uit.
Nou, dat wil ik wel!
Gelukkig gaat mijn man met me mee. Hij is mijn rots in de branding. Hij blijft kalm terwijl ik op oorlogspad ben. Zo blijven we samen mooi in evenwicht.
Reactie plaatsen
Reacties