Mijn dochter en ik hebben een nieuw televisieprogramma ontdekt: Million Dollar Island. Honderd mensen op een onbewoond eiland die twee maanden moeten zien te overleven.
Ieder van hen heeft een polsbandje dat tienduizend euro waard is. Door vrienden te zijn met afvallers kun je zo veel mogelijk polsbandjes verzamelen en aan het eind inwisselen voor harde pecunia.
Dit is zó mega interessant om te zien; hoe mensen reageren en hoe ze zich gedragen. Of beter gezegd: mísdragen. OMG, werkelijk waar. Wij zitten regelmatig in shock voor de teevee. ‘Zouden die mensen zich schamen, als ze dit terugzien?’ vraagt mijn dochter. 'Ik denk het niet. Zelfs dáár zijn ze te lomp voor.
Ze moeten op het eiland twee maanden overleven met een voorraad eten voor drie weken. Er is een moestuin en ze kunnen natuurlijk vis vangen.
Bij aankomst is er één persoon die iets zegt over verdelen of bespreken; en dan gaan ze los! Binnen tien minuten is de hele voorraad geplunderd en in diverse groepen verspreid over het héle eiland. Zo is er een ‘Groep 18’ (bestaat uit, hoe saai, 18 personen) en een ‘Groep Supermarkt’... Seriously? Met plaatsvervangende schaamte zitten wij naar dit stelletje ongeregeld te kijken.
Op dag twee roept een lefgozertje de groepsleiders - die zijn er blijkbaar ook al - bij elkaar om de slechte verdeling van het eten te bespreken. Er is namelijk één kamp wat bijna dertig procent van de hele voorraad wist te bemachtigen. En weet je wie er niet willen delen? Juist! Degenen die het meeste hebben! Ze willen het eten niet teruggeven en hooguit mogen de bewoners die honger hebben, af en toe wat eten komen halen. Niet te geloven, binnen twee dagen; een voedselbank op een Tropisch eiland…
Op de vraag waarom ze niet willen delen, zegt een jongen met een baal rijst op zijn arm: ‘Nou, dan komen wij straks tekort.’ ‘Ja, maar ík heb niks!’ roept een ander, waarop de rijstdrager ongeïnteresseerd zijn schouders ophaalt.
Eén vrouw zit op haar gemak onder een boom. Zij heeft niet veel nodig, zegt ze. Zij is het gewend om niet veel te hebben. Zij is blij met de zee, het mooie uitzicht en de fijne mensen in haar kleine teampje.
En ik zit op mijn okergele fluwelen bank te kijken en voel de emoties door mijn lijf gieren. Want hoe mooi is het als je kunt genieten van klein geluk? Als je niet als haantje de voorste overal op af hoeft te stuiven en je daarmee van je slechtste kant laat zien.
Maar als je zo gewend bent om niks te hebben, wordt het dan niet eens tijd om juist wél voor jezelf op te komen? Of ben je juist dáárdoor niet jezelf meer? Of ben je vergeten, wat je eigenlijk mist?
Ik merk dat mij dit ernstig raakt en ik slik een traan in. Want dit is precies zoals een (mantel)zorger zich opstelt. En wat ik zelf zoveel jaren heb gedaan: geen tijd, geen geld, geen puf of een combinatie van die twee of drie heeft, eigenlijk slecht voor jezelf zorgen en daar dan nog - een soort van - tevreden mee zijn, ook nog.
Dus nu wil ik van jou weten: Hoe ervaar jij dit?
Reactie plaatsen
Reacties
Wauw zo'n programma wat ik niet graag kijk en als ik dit lees ga ik dat ook niet doen. Vreselijk gedrag. Ik ben eigenlijk blij om mij te vergelijken met de vrouw onder de boom. Snap ook heel goed dat je meteen duidelijk maakt waar het op slaat en ja het is waar. De dame onder de boom heeft het gedrag van een mantelzorger, geen energie om te rennen of iets te ondernemen wat eigenlijk wel normaal zou moeten kunnen.
Dank voor even een stukje bewust nadenken!