Wat is dit voor poppenkast?!

Met als gevolg dat hij ’s avonds huilend op de bank zat met 1000 milligram paracetamol.

Nota bene een gymleraar! Die zou toch moeten weten hoe het menselijk lichaam in elkaar zit? En dat je, als je een speer gooit, de klap opvangt met je voeten. Dat zou hij toch moeten weten, lijkt mij…

“Het wordt tijd dat je met die gymleraar gaat praten”,  adviseer ik mijn vriendin als ze me belt. Wekelijks praat ze me bij over haar aanvraag voor een ontheffing voor de gymnastieklessen van haar zoon. “Ik heb daar toch allemaal geen tijd voor!” roept mijn vriendin wanhopig in de hoorn. Alles is onder werktijd!

“Maar heb je zelf dan al wel de behandelend arts gebeld?” Vraag ik. “Om te vertellen dat de schoolarts geen verstand heeft van dit soort pijnklachten.”
Nee, dat had mijn vriendin nog niet gedaan. Maar ze gaat het nu direct doen en belt me zó terug.

Vijf minuten later gaat mijn telefoon weer. “Ze vinden het daar heel erg raar. Een schoolarts hoort dat gewoon te weten, zeggen ze.”
“En nu?” Vraag ik.
“Die vrouw gaat nu aan de behandelend arts vragen of hij alsnog een brief kan schrijven. En die stuurt ze dan naar mij op.”
“Weet je wat misschien ook een goed idee is?” zeg ik voorzichtig. “Om ook de huisarts nog even te bellen met ditzelfde verhaal. Kijken wat die zegt.”
“Ja! Goed idee, Pauline. Ik bel je zo terug.” En weg is ze weer.

Tien minuten later gaat weer mijn telefoon. “De huisarts is er helemaal klaar mee. Ze gaf me groot gelijk dat ik de schoolarts geen toestemming wilde geven om de behandelend arts te bellen. Ze zei: “Wat is dit voor poppenkast?! Weet je wat Marieke, ik schrijf in een paar regels op in mijn gespreksnotities dat jouw zoon niet kan gymmen omdat hij vergroeiingen aan zijn voeten heeft. Dat print ik uit en zet er een handtekening en stempel onder. Het ligt vanmiddag voor je klaar.”

Wauw.
We zijn er stil van. Van deze voortvarendheid van de huisarts.

“Maak gelijk even een afspraak met de gymdocent”, zeg ik. “Overhandig je hem gelijk de brief van de huisarts.” Lachend hangen we op.

Toen ik Marieke gisteren zag, vroeg ik hoe het ging. En ze zei: “Goed. Ik heb de gymleraar gesproken en het hele verhaal vertelt. Hij gaf toe dat hij mijn zoon niet serieus had genomen. Dat kwam, vertelde hij eerlijk, omdat hij mijn zoon en zijn beste vriend twee weken geleden foldertjes rond had zien brengen en dacht: Als je dat kan, dan kun je ook gymmen. Niet wetende dat het om veertien straten gaat die we verdelen over drie dagen en waarvan mijn zoon maar twee straten per dag rondbrengt, en mijn man en ik samen de rest doen. Hij gaf toe dat hij op de stoel van de dokter was gaan zitten en dat hij dat niet had mogen doen.”

“En is de brief van de huisarts nu dan wel voldoende?” Vraag ik voorzichtig.
“Nou, dat is ook nog wat”, reageert mijn vriendin. “De gymleraar stelde voor om de brief van de huisarts aan de schoolarts te sturen, zodat die een brief kan schrijven, waarin ze schrijft dat de brief van de huisarts goed is.”

“Zeg dat nog eens”, vraag ik verbijsterd.

“De gymleraar stelde voor om de brief van de huisarts aan de schoolarts te sturen, zodat die een brief kan schrijven, waarin ze schrijft dat de brief van de huisarts goed is.”

“Wat heb je gezegd?” Vraag ik; wederom verbijsterd.

“Ik heb gezegd dat dat nergens op slaat. Dat ik dat niet wil. Dat als de brief van de huisarts opnieuw wordt afgekeurd door de school, dat dan de maat vol is. En dat ik dan hoogstpersoonlijk de leerplichtambtenaar bel. En dat ik mijn zoon dan zelf thuishoud van gym. Zijn ze nou helemaal gek geworden.”

“Hoeveel uur ben jij hier nou mee bezig geweest?” vraag ik. Nog steeds volkomen verbijsterd.
“In totaal zo’n elf uur.”
“Diezelfde elf uur is er ook aan besteedt door de docenten en artsen. Wat kost dat? Vijftig euro bruto per uur… Dan heeft deze ontheffing dus vijfhonderdvijftig euro gekost. Want jij, lieve Marieke, hebt er helemaal niks voor gekregen. Sterker nog; jou heeft het alleen maar gekost. Telefoonkosten, benzinekosten, plus elf uur werk, wat je in je privétijd in hebt moeten halen.”

We kijken elkaar aan.

Wauw.
We zijn er stil van.


PS. Ben jij ook stil en verbijsterd van dit verhaal? Ben jij ook (mantel)zorger en wil je horen wat Pauline te vertellen heeft? Meld je dan hier aan en ik houd je op de hoogte over mijn theatershow Zeikwijf. Die ik speciaal maak voor (Mantel) Zorg, Moeders & Friends.