Zo aan het begin van het schooljaar denk ik altijd even terug aan de tijd dat onze zoon nog naar school ging. Wat was dat moeilijk. Want hij deed zo ontzettend zijn best. Deed alles om een complimentje te krijgen en was altijd leergierig en nieuwsgierig.
Toch werd zijn leerachterstand, ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten, steeds groter. Toen hij bijvoorbeeld in groep zes zat, zat hij qua leren op het niveau van groep vier. En in groep acht kreeg hij lesstof van groep vijf.
Als moeder had ik niet in de gaten wat er eigenlijk gebeurde, totdat een lieve docente de tijd nam om het mij uit te leggen: “Jullie zoon gaat ieder jaar gewoon over, omdat de achterstand vanaf het begin al zo groot is, dat kunnen we met een keer zitten blijven niet verhelpen. Dat betekent dat hij aan het eind van de basisschool qua leren een aantal jaren achterloopt. Maar dat is helemaal niet erg, want daarmee kan hij naar Praktijkonderwijs."
“Hoe kan het dat de achterstand steeds groter wordt?” vroeg ik voorzichtig. En al pratend kreeg ik opeens een eureka-moment. Pling! Het licht ging bij me aan en ik snapte opeens hoe ontzettend spannend zo’n nieuw begin van het schooljaar eigenlijk is, voor ons kind.
Een nieuw lokaal, een andere docent, een andere plek in de klas, kinderen die weg zijn, of juist erbij gekomen, nieuwe vakken, andere dagindelingen, noem maar op. Bij autisme geldt: Duidelijkheid is Veiligheid. En al die onduidelijkheid zorgt ervoor dat onze zoon zich niet veilig voelt. En stel jezelf maar eens voor, hoe je in Godsnaam iets moet leren, als je je niet veilig voelt?!... Zelfs los van zijn intelligentie, werd de achterstand groter omdat hij ieder schooljaar opnieuw pas na vier, vijf maanden in staat was om iets te leren.
Ik weet nog goed dat op dat moment mijn hart overspoeld werd met verdriet; medeleven voor hem. Ik vond het zo ontzettend zielig voor hem. Mijn mooie lieve kerel, die zo ontzettend zijn best deed. Opgewekt en vriendelijk de klas inliep iedere morgen, en die zo duidelijk niet mee kon komen met de rest.
Later, op het Praktijkonderwijs, gebeurde hetzelfde. Gingen ze solliciteren? Hij kon niet mee. Want ‘echt’ werken was voor hem te hoog gegrepen.
Met bloedend hart moest ik toezien hoe ons kind steeds depressiever werd. Hoe hij gepest en buitengesloten werd op school en zich steeds vaker opsloot in zijn kamer. Hoe waardeloos hij zichzelf voelde en nergens meer zin in had.
Toen hebben mijn man en ik eens goed gepraat. Eerst met elkaar en later met de stagebegeleider van de school. “Maak er maar uitstroom dagbesteding van in plaats van beschermd werken,” zeiden wij. We hebben liever dat ons kind gelukkig is.
Want laten we wel wezen, waarom zouden we ons kind overvragen en zichzelf waardeloos laten voelen als hij op een andere plek wél gelukkig kan zijn? Mijn man en ik zien daar de ‘meerwaarde’ niet van in. De mentor van school gaf ons een groot compliment en zei: “Ik maak een diepe buiging voor ouders zoals jullie. Want jullie moesten eens weten hoeveel ouders vast blijven houden aan een hoger niveau, omdat ze niet willen of kunnen accepteren dat hun kind dat eigenlijk niet aankan.”
Ik reageerde met de woorden: “Ik heb al zo vaak gedacht dat ik het eigenlijk fijner zou vinden als onze zoon een nóg lager IQ zou hebben. Omdat hij dan zelf niet in de gaten zou hebben dat hij niet mee kan komen. Omdat hij dan gewoon gelukkig zou zijn. Is het raar dat ik dat denk?” En toen moest ik huilen. En mijn man en die mentor ook.
We zijn toen met onze zoon om de tafel gaan zitten en hebben lang gepraat en nagedacht. Want als je niet kunt werken, in de zin van: in je eigen onderhoud voorzien. En als we dan weten dat je altijd afhankelijk zult zijn van begeleiding en een uitkering, dan is het van levensbelang dat je een paar superleuke hobby’s en vervullende dagbestedingsplekken hebt.
En dát werd de focus. We kochten een fototoestel en een DJ set en vonden verschillende dagbestedingsplekken. Onze zoon werkt nu met computers (hij ontwerpt logo’s en edit filmpjes), hij tekent, schildert en maakt prachtige kunstwerken met een houtbrander én hij werkt bij een online radiostation waar hij items bedenkt en inspreekt, en waar hij lijsten samenstelt van de muziek die ze draaien.
Zijn Wajong uitkering is zijn salaris. En hij werkt vier dagen met veel plezier op plekken waar hij wordt gewaardeerd en tot zijn recht komt. En ik? Ik klap uit elkaar van trots. En mijn man ook!
www.paulineredlich.nl
Reactie plaatsen
Reacties