Mijn bloed kookt

‘Huh? Aan mij? Hoezo dan?’
‘Jij maakt je hard voor (mantel)zorgmoeders, je bent kritisch en niet bang om je uit te spreken.’

Oké, dat klopt. Maar politiek… is dat wel wat voor mij?
Ik heb in een grijs verleden bij het Kadaster gewerkt, als coördinator Klantenservice. Kun je het je voorstellen? Ambtenaren klantvriendelijk maken… Het is me niet gelukt, haha.
Maar dingen aan de kaak stellen binnen de gemeente, dat lijkt me eerlijk gezegd wel wat. Dus ik sta zeker open voor een gesprek.

Tijdens de kennismaking met de fractievoorzitter breng ik mijn blog op Mantelzorgelijk onder de aandacht. En specifiek het verhaal van mijn lieve vriendin Mieke. ‘De menselijke maat is verdwenen’, zeg ik. ‘En dat vind ik een slechte zaak. Ik zou het erg waarderen als jullie naar Miekes verhaal willen kijken.’

Een week later bezoekt een ander lid van de kieslijst mij thuis. Om te kijken wat we kunnen doen aan PR en verhalen. En ik krijg een stoomcursus politieke uitleg. Ontzettend interessant.

En schokkend.
Dat ook.

Ik zit geregeld met open mond te luisteren. En op een gegeven moment kookt mijn bloed. En ik denk: ‘Dat kan toch niet, dat de gemeente dit doet! En dat de inwoners dat niet eens weten! Hier moet ik wat mee! Tijd om in mijn pen te klimmen.’

Want waarom kookt mijn bloed?

Dat zal ik je vertellen:
Als inwoners van Montferland een indicatie aanvragen, dan wordt die indicatie negen van de tien keer afgewezen. En altijd onder het mom van: Er zijn nog voorliggende voorzieningen die eerstverantwoordelijk zijn. Dus: Stel je vraagt huishoudelijke hulp aan, zoals Mieke dat deed, dan krijg je als antwoord: Eerst kijken wat je zelf kunt doen in je eigen netwerk, eerst navragen bij de zorgverzekering en eerst zelf iemand inhuren et cetera, et cetera.

En dat gebeurt óók als mensen er wél recht op hebben.
Dat noem je: ontmoedigingsbeleid en dat doet de gemeente expres. In de hoop dat mensen het zelf oplossen. Of in ieder geval niet meer terugkomen met hun vraag, zodat de gemeente niet hoeft te betalen.

In negen van de tien gevallen lukt dat heel goed. Zijn mensen te moe, te ellendig en te futloos om in de hoogste boom te klimmen. Kijk maar naar Mieke. Die heeft het ook opgegeven.

En als je dan het geluk hebt om wél huishoudelijke hulp te krijgen via het WMO-loket van de gemeente, dan volgen om de haverklap her-indicaties. Er komt dan iemand bij je thuis voor een keukentafelgesprek. En diegene heeft als opdracht om te bezuinigen; Jij moet hoe dan ook inleveren. Al is het maar een half uur per week. Maar altijd moet het minder.

Ik heb het zelf ook vaak gehad met het Persoonsgebonden budget (PGB) van mijn zoon. Ieder jaar in januari verlaagt de gemeente het uurloon, dat je mag uitbetalen aan je hulpverleners. Meerdere keren ontving ik die informatie pas eind januari. Dan hadden de hulpverleners al gewerkt voor het oude uurloon, hun facturen gestuurd en die werden dan afgewezen.

Het mocht wel voor het hogere uurloon hoor. Tuurlijk. Dan moest ik het verschil even zelf storten op de rekening van het SVB en dan betaalden zij dat uit. Als ik dat niet wilde, of niet kon, dan moest ik mijn hulpverleners een nieuwe zorgovereenkomst laten ondertekenen met een lager uurloon. En dan ook nieuwe facturen laten maken. Dat moest dan allemaal nog beoordeeld worden, en uiteindelijk, ergens begin maart was dan de hele boel weer aangepast. En werd er eindelijk uitbetaald.

Vergelijk het eens met het kopen van een brood bij de bakker. Ik betaal een jaar lang iedere dag twee euro voor een brood. Ik reken per week af, achteraf. Dus na een week brood halen, kom ik binnen en zeg tegen de bakker: oh ja, ik heb besloten dat ik per vorige week maandag, één euro tachtig voor een brood betaal. Dus maak even een nieuwe factuur, want anders betaal ik niet!

Wat denk je dat die bakker zegt?

‘Ben je gek of zo?’

Nu heeft wethouder Ruth Mijnen in Montferland de wasservice bedacht. Heb je huishoudelijke hulp, dan mag die plotseling de wasmachine niet meer aanzetten. Je kleren en beddengoed moet je in een zak bij de voordeur zetten want dat wordt één keer per week opgehaald en een week later weer teruggebracht. En in ruil daarvoor, trekken we dan drie kwartier huishoudelijke hulp per week (!) van je indicatie af.

Van de 900 mensen in de gemeente Montferland die huishoudelijke hulp hebben, zijn er maar 90 die gebruik maken van de wasservice. Omdat het zo’n vreselijke service is. Je kleding staat een week te stinken naast de voordeur en je hebt veel meer kleding en beddengoed nodig dan normaal. Omdat er 810 mensen NIET meedoen, is de gemeente goedkoper uit en daarmee is mevrouw Mijnen erg tevreden. Maar dat zegt ze natuurlijk niet, dat snap je. In plaats daarvan beweert ze in een krantenartikel dat de inwoners van Montferland zichzelf tekort doen… De wereld op z’n kop als je het mij vraagt.
 
Het dringt maar niet tot haar door dat, als maar 10 procent meedoet - en 90 (!) procent dus niet -, dat het dan gigantisch mislukt is. Het zou haar sieren als ze hand in eigen boezem zou steken en zich af zou vragen WAAROM mensen niet meedoen.

En weet je waar mijn bloed nou helemaal van ging koken?
Toen ik hoorde dat mensen die hier een rechtszaak voor aanspannen, dat die hem negen van de tien keer winnen. Omdat de gemeente dit zo helemaal niet mag doen!
Maar wat wil nou het geval? Bijna niemand spant een rechtszaak aan en de gemeente weet dat!

Waarom spannen maar zo weinig mensen een rechtszaak aan?
Omdat ze moe zijn. Ontmoedigd. Ziek. Wanhopig.
Omdat ze niet verwachten te winnen.
Omdat ze bang zijn veel geld te zullen verliezen door de rechtszaak. Want een advocaat kost veel geld.

En de gemeente?

Die maakt zich daar niet druk om.
Die betaalt de dure advocaten gewoon met ons gemeenschapsgeld en keren zich daarmee tegen de eigen bevolking. Ze moeten zich schamen. Echt waar.

Want dat geld kan honderd keer beter gebruikt worden voor het honoreren van indicaties! Voor het ondersteunen van mensen die hulp nodig hebben en voor het ondersteunen van mantelzorgers.

Kookt jouw bloed nu ook?
Goed zo!


PS. Ruth Mijnen heeft het over bijna 800 mensen, terwijl mijn bron spreekt over 900. Waar komt dat verschil vandaan? Is dat de zaken rooskleuriger voordoen dan ze zijn, mevrouw Mijnen? Het maakt niet uit; mislukt is mislukt en blijft mislukt.

Denk je nu, ik wil meer lezen over wat Pauline te vertellen heeft? Blogs, tips, over haar theatershow Zeikwijf of over de roman waar zij aan werkt? Meld je dan HIER aan en ze houd je op de hoogte.