Op 3 november 1990 gingen mijn broer (17) en ik (21) -met mijn moeders auto- naar het Forreign Affair concert van Tina Turner in Ahoy Rotterdam.
Ik kan het me nog zó goed herinneren, wat waren we opgewonden om ons grote idool ‘eindelijk’ in levenden lijve te zien.
Het concert was uitverkocht en de mensenmassa imponerend. We hadden kaarten weten te bemachtigen voor de eerste rang en zakten blij en vol verwachting in onze stoelen. Klokslag acht uur ging het licht uit. Met wild kloppend hart zat ik in mijn stoel toen het publiek begon te schreeuwen. Plotseling gaf de drummer een grote klap op zijn drumstel, sprongen de spotlights aan en zagen we Miss Tina Turner midden op het podium staan. Ze droeg een strak, kort leren jurkje en stond op hoge hakken voor de microfoon. Maar… wat gek. Ze stond met haar rug naar het publiek.
Het duurde lang. De drummer gebaarde met zijn stokken dat we stil moesten zijn. Ze bleef maar staan… Net zolang totdat het publiek stil werd. Stiller, nog stiller, muisstil.
Toen draaide ze haar hoofd een kwartslag en vroeg met zwoele stem over haar schouder: ‘Are you ready for me?’ Waarop in één klap het dak van Ahoy eraf ging! Man! Wat hebben wij gejuicht en geschreeuwd. Hoe ready kun je zijn?!
Op 28 februari 2020 stond ik in het Amphiontheater in Doetinchem. Blij liep ik tussen de rijen stoelen door en zag voor me hoe de zaal vol zou zitten. Oké, de zaal was natuurlijk mega-klein en met niets te vergelijken met Ahoy, maar daar ging het niet om. ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert’, zei mijn opa altijd.
Op 3 november 2020, precies 30 jaar later, zou ik op het podium staan met mijn eigen show: Are you ready for me? Een eerbetoon aan Tina Turner en alle mantelzorgers in Nederland met het thema: zorg goed voor jezelf en cijfer jezelf niet te ver weg, maar roep juist: ‘Are you ready for me?’ als je opstaat en (weer) gaat doen waar je energie van krijgt. Met als doel: meer voldoening in je leven voor wat je zelf graag wilt en meer energie om te (mantel)zorgen.
Helaas, is deze show er nooit gekomen.
Het wordt me vaak gevraagd: ‘Pauline, waarom het theater?’ Er is voor mij eigenlijk maar één antwoord: de magie die daar plaatsvindt. Hoe mensen geraakt worden door een goed verhaal, gevoelige dans of prachtig lied.
Ik wil knokkers, harde werkers, (mantel)zorgers, tijgermoeders, zoals ikzelf ben, bemoedigen om voor zichzelf op te komen. Om grenzen te stellen en te (gaan) doen waar ze van houden.
Dat doe ik zelf ook.
Ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen. Waarom ze doen wat ze doen. Of juist niet. Want niks doen is óók een keuze. Dat wil ik dan graag weten. En begrijpen.
Ik hou van verhalen. Van luisteren, vragen stellen en vertellen. Dus hoe logisch is het, om op het podium te gaan staan, mijn eigen verhaal te vertellen in een heuse theater surprise show en om anderen daarmee te bemoedigen?
En weet je wat zo geweldig is? Alles wat ik geleerd heb als mantelzorgmoeder, kan ik daarbij gebruiken. Ten eerste: multitasking. Superbelangrijk als er veel tegelijk moet gebeuren. Blik op oneindig zetten en dóórgaan: iedere dag opnieuw de schouders eronder en de moed erin houden. Vastbesloten zijn iets te bereiken: als tijgermoeder klim ik regelmatig in de hoogste boom, net zolang totdat het voor mijn gevoel goed is. En knokken voor wat nodig is: ik wéét wat nodig is en hoe ik het hebben wil, en daar ga ik voor.
En wat dacht je van: blij zijn met weinig. Dat maakt mij nederig en dankbaar. Dus als de dingen dan gaan lopen waar ik van droom, dan is dat extra geweldig!
Twee jaar lang droomde ik van een uitverkochte theaterzaal, terwijl niks mogelijk was door Corona; de meest vreselijke tijd voor alle mensen in (mantel)zorgland. Tot afgelopen maart, toen ik besloot er alsnog voor te gaan. Om al die skills alsnog in te zetten om een mooie voorstelling te maken, genaamd: Zeikwijf in (Mantel)zorgland. Ik heb zelf ook zo’n behoefte aan verbinding. Aan begrip en samenwerking tussen mantelzorgers, zorgverleners, vrienden en familie.
Wil jij meer weten over de voorstelling Zeikwijf in (Mantel)zorgland?
Kijk dan op www.zeikwijfinmantelzorgland.nl voor meer info.
Ik zou het fantastisch vinden om je daar te zien!
Reactie plaatsen
Reacties
Je schrijfkunst ligt op een eenzaam hoog niveau. Hou ik van. Maar ' helaas, dit show' kun je niet zo bedoeld hebben.
Kus. Bob.
(meer voldoening in je leven voor wat je zelf graag wilt en meer energie om te (mantel)zorgen.
Helaas, is dit show er nooit gekomen.
Het wordt me vaak gevraagd: ‘Pauline, waarom het theater?’