Aan de ene kant wil je bij je vriendinnen gewoon alleen jezelf zijn en het niet over thuis hebben. Aan de andere kant ben je eenzaam in je zoektocht en wil je geen hulp vragen omdat je zelf voor je kind wilt zorgen. Bovendien ben je te moe om iets terug te kunnen doen.

Je cijfert jezelf (teveel) weg omdat je kind je nodig heeft. Dit gaat ten koste van je eigen leven en spontaniteit. Wat jij leuk vindt, valt als eerste af.

Je hebt maar een paar uur per week om je geld in te verdienen omdat je veel onderweg bent naar hulpverleners, dokters of instanties. Daardoor verdien je niet veel geld, ben je afhankelijk van je partner of de bijstand, of ben je noodgedwongen zelfstandig ondernemer, met alle druk en stress die daarbij komt kijken.

Je schiet soms uit je slof. Dan kun je even helemaal niks hebben van je kind of je partner. Soms is het maar een kleinigheidje en staat jouw plotselinge boosheid daar niet mee in verhouding. 

Je huis is een rommel, je bed al te lang niet verschoond en in het gunstigste geval gebruik je wat mascara en lippenstift als je de deur uit gaat.

Je wilt niet klagen maar hebt ook weinig leuks te vertellen.

Soms laat je je verleiden om te vertellen hoe het met je gaat en wat je meemaakt. Bij het afscheid zeggen ze dan dat je rustig aan moet doen.
Dan zeg je ja, maar denkt: