Eerder vertelde ik over Mieke en het ik-sta-erbij-en-kijk-ernaar-gevoel van haar man. Zijn opmerking dat niet alleen Mieke kanker kreeg, maar hun hele gezin, raakte mij diep.

Tijdens de eerste lockdown werd Mieke vijftig. In plaats van een uitbundig feest kreeg ze de diagnose borstkanker, nadat ze voor de allereerste keer meedeed aan het landelijke onderzoek.

Mijn buurman van vroeger ging wel twintig jaar achter elkaar iedere zomervakantie drie weken naar dezelfde camping in Frankrijk.

Vind jij cadeautjes krijgen ook zo eng? Voor Sinterklaas, voor kerst of voor je verjaardag…Je hebt mega veel stress want je weet niet wat je krijgt. Sterker nog, je weet niet óf je wel iets krijgt.

Al eerder schreef ik dat ons zorgsysteem verrot is. En ook vandaag zal ik daar een boekje over opendoen. Want ‘de zorg’ loopt op zijn achterste benen.

Van de week reed ik in de auto en zag twee kleine kinderen langs de kant van de weg staan. Het zag eruit alsof ze wilden oversteken, maar ik wist dat niet zeker.

“Mama, ik kan niet meer naar school!!!” roept mijn zoontje als hij mij tegemoet rent op het schoolplein. “Echt nooit meer!” zegt hij nogmaals, terwijl hij mij angstig aankijkt.

Whatsapp. Pling, “Hoi Pauline, wat heerlijk dit verhaal. Ik heb er hard om gelachen. Bedankt!”

Ik weet niet hoe het met jou is, lieve lezer, maar ik heb behoefte aan opgewektheid. Aan lachen en ontlading. Eventjes de stress en zwaarte loslaten.

Schrijven is voor mij gelukkig zijn. Ik hou ervan, met hart en ziel en iedere vezel in mijn lijf.

“Gooi maar”, zei de gymleraar. “Je mankeert wat aan je voeten; toch niet aan je handen?!” En dus gooide de zoon van mijn beste vriendin de speer.

De veertienjarige zoon van mijn beste vriendin Marieke heeft vergroeiingen aan beide grote en beide kleine tenen. Hij heeft daardoor veel pijn en moet geopereerd worden.